Święto Spotkania Pańskiego w Lubinie
Święto Spotkania Pańskiego – 15 lutego
Kościół prawosławny wspomina wydarzenie Spotkania Pańskiego każdego roku 15 lutego. Wydarzenie te miało miejsce w świątyni jerozolimskiej. Bogurodzica i Józef, aby wypełnić starotestamentowe prawo, przynieśli do świątyni czterdziestodniowego Jezusa Chrystusa, aby jako Pierworodnego ofiarować Go Bogu. W świątyni spotkał ich starzec Symeon. Był on, zgodnie z tradycją, jednym z tłumaczy, którzy przekładali Pismo Święte z języka hebrajskiego na język grecki. Przy tłumaczeniu słów proroka Izajasza „Oto panna pocznie i porodzi syna…” (Iz. 7 14) zawahał się i chciał zmienić słowo panna na niewiasta gdyż pomyślał, że ktoś się pomylił, ponieważ oczywistym wydawało mu się, że panna nie może urodzić dziecka. Powstrzymał go jednak Anioł Pański i zabronił mu czegokolwiek zmieniać. Powiedział on mu również, że nie umrze dopóki nie zobaczy na własne oczy Mesjasza, o Którym prorokował Izajasz. Symeon był już bardzo leciwy i z utęsknieniem oczekiwał na przyjście Zbawiciela. W końcu przyszedł ten dzień. Starzec wziął na swe ręce Chrystusa i wypowiedział znamienne słowa: „ Teraz puszczasz sługę swego, Panie, według słowa swego, w pokoju. Gdyż oczy moje widziały zbawienie Twoje. Które przygotowałeś przed obliczem wszystkich ludów. Światłość, która oświeci pogan i chwałę ludu twego izraelskiego”. Nastał kres oczekiwań starca i wypełniły się jego nadzieje. Mógł on w spokoju odejść z tego świata.
W przeddzień święta tj. 14.02 na całonocnym czuwaniu, duchowni odczytują poszczególne modlitwy i dokonują poświecenia świec woda święconą. Potocznie świece te nazywane są gromnicami. Takie nazewnictwo wzięło się z zachodniej tradycji. Nazwa świecy gromnica wskazuje na związek z gromem tzn. błyskawicą. Bowiem niegdyś w domach wierni zapalali świece gromniczne podczas burzy z piorunami i umiejscawiali je na parapetach. Świece symbolizują modlitwę, dlatego też powinno się je zapalać, kiedy człowiek staje przed Bogiem. Oprócz tego świece to także ofiara wierzącego człowieka. Zapalona świeca podczas modlitwy daje nadzieję, a także zwalcza lęki. Ważne jest, aby przyniesiona poświęcona świeca z cerkwi do domu była wykorzystywana tylko i wyłącznie do celów modlitewnych.
W tym dniu swoje święto obchodzi także prawosławna młodzież. Dzień ten został ustanowiony w 1992 roku przez Światowe Stowarzyszenie Młodzieży Prawosławnej Syndesmos, zrzeszające ponad 120 organizacji młodzieżowych. Także tego roku nasze Bractwo Młodzieży Prawosławnej w Lubinie serdecznie zaprasza wszystkie dziei i młodzież parafialną do udziału w Święcie Spotkania Pańskiego, a o godz. 16:00 w sali domu parafialnego odbędzie się integracyjne pełne zabaw, gier i dobrej zabawy. Data uroczystości nie jest przypadkowa. Jak na początku był wspomniany fakt przyniesienia do świątyni Jezusa Chrystusa, tak też święto młodzieży w tym dniu oznacza jej symboliczne wejście do wspólnoty prawosławia. Każdy członek Bractwa powinien wsłuchiwać się w dobro i swoją osobą dawać świadectwo dobra wiary prawosławnej w miejscach swojej nauki czy tez pracy, w szkołach, w uczelniach, a także w codziennym życiu.
W trakcie nabożeństwa Wieczornego i po Świątecznej Liturgii dokonywane jest poświęcenie Świec, które zabieramy do swych domów. Od małej woskowej świecy zaczyna się nasze praktyczne chrześcijaństwo, kontakt z obrzędem, Chrzest Święty. Nie można wyobrazić sobie prawosławnej świątyni, w której nie zapala się świec. Towarzyszy nam ona przez całe życie. Tłumacz liturgii błogosławiony Symeon Sołuński (XV wiek) mówi, że czysty wosk oznacza czystość i dobroć ludzi, przynoszących go. On jest przynoszony na znak naszej skruchy w uporze i samowoli. Miękkość i podatność wosku mówi o naszej gotowości posłuszeństwa Bogu. Palenie się świecy oznacza przebóstwienie człowieka, jego przekształcenie w nowe stworzenie poprzez działanie ognia Boskiej miłości.
Oprócz tego, świeca to świadectwo wiary, udziału człowieka w Boskiej światłości. Ona wyraża płomień naszej miłości do Pana Boga, Matki Bożej, aniołów albo świętych. Zewnętrzne działanie stawiania świecy powinno być dopełniane modlitwą.
Zapalona świeca jest obecna podczas wielu cerkiewnych nabożeństw. Trzymają ją w rękach podczas chrztu i łączący się sakramentem małżeństwa. Wśród mnóstwa palących się świec służone jest nabożeństwo pogrzebowe (czyn otpiewanija). Ludzie, którzy systematycznie odwiedzają świątynię, starają się każdy raz postawić kilka świec: przed świąteczną ikoną, leżącą na pulpicie (anałoju) pośrodku cerkwi; przed ikoną Zbawiciela albo Bogurodzicy – za zdrowie swoich bliskich; przed Ukrzyżowaniem na prostokątny stolik-świecznik (panichidnik) – za dusze zmarłych. Czasami zdarza się tak, że w świeczniku przed ikoną nie ma wolnego miejsca, wszystkie zajęte przez palące się świece. Wtedy nie wypada dla własnej świecy gasić innej, właściwej jest poprosić przysługującego, aby postawił ją w innym czasie. I nie trzeba martwić się, że waszą niedopaloną świecę zgaszono na koniec służby – ofiara jest już przyjęta przez Boga. Świeca woskowa jest miła Bogu, dlatego w naszych Cerkwiach palimy tylko naturalne świece woskowe.
Lena Repeła
