Duchowieństwo lubińskiej parafii

       Duchowieństwo Parafii Prawosławnej Świętej Trójcy w Lubinie:

1. Ks. Jan Lewiarz – od 14 listopada 1949 r. do 23 grudnia 1956 r.

2. Ks. prot. Michał Rydzanicz – od 1956 r. do (1958)_¹ 1960 r.

3. Ks. Jerzy Zilitynkiewicz – od 6 lipca 1960 roku do 1962 r.

4. Ks. Jan Rydzaj – od 21 kwietnia 1962 r. do 1973 r.

5. Ks. mitrat prot. Michał Żuk – od 27 maja 1973 r. do 2006 r.

6. Ks. mgr Bogdan Repeła – od 16 stycznia 2005 r. do 29 stycznia 2006 r. wikariusz Parafii Prawosławnej w Lubinie, a od 30 stycznia 2006 r. pełni funkcję proboszcza lubińskiej parafii.

Ks. Jan Lewiarz

Pełnił funkcję proboszcza lubińskiej cerkwi od 14 listopada 1949 r. do 23 grudnia 1956r.

Ks. Jan Lewiarz, proboszcz parafii prawosławnej w Zimnej Wodzie, w latach 1951-1958 duszpasterz ludności prawosławnej w Lubinie. Urodził się 23 kwietnia 1903 roku w Rybotyczach koło Przemyśla w rodzinie robotniczo-chłopskiej wyznania rzymskokatolickiego. W 1941 r. przeszedł na prawosławie. Ukończył gimnazjum i greckokatolicką Akademię Teologiczną we Lwowie. W latach 1939-1941 pracował jako kapelan i wychowawca w bursie we Lwowie. Skierowany do pracy misyjnej na teren Ukrainy, zajętej przez armię niemiecką, nie podjął się tej misji, za co został zdjęty przez ówczesnego metropolitę lwowskiego Andrzeja Szeptyckiego ze stanowiska.²

Chrzest udzielany przez ks. Jana Lewiarza

W 1941 r. przeszedł na prawosławie i został proboszczem parafii Ciechania – nieistniejącej już łemkowskiej wsi w powiecie krośnieńskim. Zamieszkiwało ją wówczas 406 osób, wysiedlonych w ramach akcji „Wisła”. Funkcję proboszcza pełnił do 1943 roku. Następnie, w latach 1942-1947, był proboszczem parafii prawosławnej w Bartnem w powiecie gorlickim. W wyniku donosu ukraińskich nacjonalistów okupacyjnym władzom został aresztowany i skazany na śmierć. Wyroku nie wykonano. Ocalił go przemarsz Armii Radzieckiej, w której znalazł schronienie³.

Po wysiedleniu ludności łemkowskiej w ramach akcji „Wisła” został proboszczem w Zimnej Wodzie w powiecie lubińskim. Funkcję tę pełnił od 1947 r. do 1957 r., skąd został przeniesiony na Rzeszowszczyznę jako proboszcz parafii sanockiej i dziekan okręgu rzeszowskiego. W 1966 roku ponownie powrócił na Dolny Śląsk i został mianowany p.o. proboszcza w Zimnej Wodzie (1947-1957), ale już w następnym roku znów wyjechał na Podkarpacie: do Sanoka (1960-1966), Pielgrzymki (1960-1992), Rozdziela (1985-1992)⁴.

Aż do śmierci pełnił funkcję proboszcza parafii w Pielgrzymce. Zmarł 11 października 1992 r. i został pochowany w Pielgrzymce⁵.

Był proboszczem w Bartnem w latach 1942-1947, Zimnej Wodzie 1947-1957, Sanoku 1957-1966, Pielgrzymce 1960-1992 i Rozdzielu 1985-1992⁶.

Ks. prot. Michał Rydzanicz

Pełnił funkcję proboszcza w Lubinie w latach od 1956 do 1960 r. Do 1958 roku cerkiew w Lubinie była filią parafii w Zimnej Wodzie. Pierwszym proboszczem samodzielnej parafii prawosławnej pw. Świętej Trójcy w Lubinie został ks. Michał Rydzanicz.

Ks. prot. Michał Rydzanicz urodził się 21 listopada 1908 r., na świętego Michała, na Łemkowszczyźnie, w Banicy, koło Grybowa, w głęboko religijnej rodzinie. Jego ojciec Justyn po ukończeniu unickiej szkoły psalmistów w Przemyślu został psalmistą w cerkwi pw. św.św. Kosmy i Damiana w Banicy. Wyniesioną ze szkoły wiedzę przekazał jedynemu synowi Michałowi. Matka Anna, z domu Adamowicz, pochodząca z jednego z najstarszych banickich rodów, wychowywała trójkę dzieci: Stefanię, Michała i Julię. W 1928 roku, rok po śmierci o. Michała Fecicy, wraz z większością mieszkańców wsi, Rydzaniczowie powrócili do prawosławia (spośród dziewięćdziesięciu sześciu rodzin przy grekokatolicyzmie pozostało dwadzieścia pięć), angażując się w tworzenie nowo powstałej parafii i budowę świątyni. W 1932 roku, już w wybudowanej rok wcześniej cerkwi, przyszły duchowny poślubił siostrę swojego najbliższego kolegi Wasyla Koropczaka – Teklę. 7 czerwca 1947 roku akcja „Wisła” objęła Banicę. Rydzaniczowie wraz z pięciorgiem dzieci zostali osiedleni w powiecie średzkim we wsi Chomiąża, w budynku będącym w bardzo złym stanie technicznym. W marcu 1948 roku rodzinę dotknęła kolejna tragedia, niespodziewanie zmarła ich niespełna trzynastoletnia córka Irena. Podczas wysiedlenia, wraz z ks. Stefanem Biegunem, Michał Rydzanicz zajął się ratowaniem cerkiewnego mienia. 10 kwietnia 1949 roku w pobliskim Wilczkowie w poewangelickim kościele ks. Biegun odprawił pierwsze nabożeństwo. Powstała nowa parafia, jednak większości wiernych sprawił kłopot ponadczterokilometrowy dojazd ze stacji w Malczycach. Dzięki staraniom o. Bieguna, w 1950 roku w Malczycach parafia otrzymała poewangelicki kościół z 1901 roku, zaprojektowany przez jednego z najlepszych architektów niemieckich Hansa Poelziga.

Ks. Michał Rydzanicz pełnił wówczas funkcję psalmisty, ale ze względu na braki kadrowe wśród duchowieństwa PAKP również się dokształcał. 12 lutego 1950 roku z rąk biskupa łódzkiego Jerzego otrzymał święcenia diakońskie, wcześniej zdając egzamin przed Konsystorzem Biskupim. Dnia 15 lipca 1956 roku we Wrocławiu z rąk biskupa Stefana otrzymał święcenia kapłańskie. Na Dolnym Śląsku był proboszczem w cerkwiach w Lubinie, Rudnej, Studzionkach. Był też pierwszym duchownym, który odprawił po 1947 roku nabożeństwo w zrujnowanej kaplicy na św. Górze Jawor. Niełatwe były to czasy, wymagające zarówno od duchownych, jak i wiernych, wielkiej odwagi w zachowaniu i krzewieniu własnej tożsamości religijnej i narodowej. Ks. Rydzanicz był człowiekiem niezwykle skromnym, wręcz nonkonformistą, który przeważnie w trudnych warunkach bytowych, zwłaszcza po 1958 roku, pełnił swoją posługę. Często mieszkał „kątem u ludzi” i pieszo przemierzał wiele kilometrów, z utensyliami w walizce, aby odprawić liturgię. Miał on ciepły, liryczny głos, dzięki czemu szybko zjednywał sobie wiernych. 1 lipca 1983 roku przeszedł na emeryturę. Zmarł po krótkiej chorobie 28 sierpnia 1991 roku, w dzień Zaśnięcia Najświętszej Bogarodzicy, we wrocławskim szpitalu. Uroczystościom pogrzebowym, 31 sierpnia, w cerkwi w Malczycach przewodniczył arcybiskup Jeremiasz w asyście kilku duchownych i chóru parafii z Legnicy, kierowanego przez Adama Barnę. Ks. Michał Rydzanicz spoczął jako pierwszy duchowny prawosławny na miejscowym cmentarzu komunalnym w prawosławnej kwaterze. Podczas uroczystości pogrzebowych młodsi koledzy żegnali go słowami: Żyłeś jak Apostoł na Łemkowszczyźnie, skromnie, przez góry niosąc Słowo Boże. W ciągu pracy duszpasterskiej został nagrodzony: kamiławką – 21.03.1969 r. przez metropolitę Stefana, Złotym Krzyżem napiersnym – 17.04.1978 r. przez metropolitę Bazylego, godnością protojereja.

Autor tekstu: Syn – Oleg Rydzanicz, 29.11.2007 r.

Ks. Jerzy Zilitynkiewicz.

Pełnił w Lubinie funkcję proboszcza

od 6 lipca 1960 roku do 1962 roku.

Ks. J. Zilitynkiewicz (1916-1978) pełnił posługę w Zimnej Wodzie (1959), Michałowie, Rudnej (1959-1962), Lubinie (1960-1962). Ks. Zilitynkiewicz pierwsze nabożeństwa w Lubinie sprawował już od maja 1960 r. Następnie obsługiwał parafię w Torzymiu (1962). Dekretem bp. Aleksego z 18 marca 1975 r. przeniesiony w stan spoczynku⁷.

Urodził się 1 kwietnia 1916 roku w Muchowicach w powiecie krzemienieckim w rodzinie duchownego Wasyla i Anny Błońskiej. Po ukończeniu szkoły podstawowej naukę kontynuował w Wołyńskim Duchownym Seminarium w Krzemieńcu. Następnie uczył się w leśno-gospodarczej szkole w Białokrynicy, koło Krzemieńca. W 1937 roku ukończył seminarium duchowne przy Warszawskim Prawosławnym Konsystorzu. We wrześniu 1937 zawarł związek małżeński z Wierą Dulską, a w październiku został wyświęcony przez biskupa Szymona na diakona z przeznaczeniem na psalmistę do Lwowa. W marcu 1938 r. przyjął święcenia kapłańskie i został skierowany do parafii Mirogoszczy, w powiecie dubieńskim, na stanowisko wikariusza parafii. W czasie II wojny światowej, w 1942 roku, został wywieziony do Niemiec „za niewywieranie wpływu na ludność miejscową po myśli okupantów”. Po wkroczeniu Armii Radzieckiej do Berlina wrócił do Polski i osiadł w Słubicach⁸.

W 1947 roku powierzono mu pracę duszpasterską w Słubicach, którą pełnił do 1953 roku. Następnie, od 1956 roku, pełnił obowiązki prawosławnego duchownego w Torzymiu⁹.Obsługiwał także parafie: w Zimnej Wodzie (1959), Michałowie i Rudnej (1959-1962), Lubinie (1960-1962), a także we wsi Hłomcza w powiecie sanockim¹⁰. Dnia 26 III 1960 r. synod rozpatrzył prośbę ks. Zilitynkiewicza i wyraził zgodę na stałą pracę duszpasterską w Diecezji Wrocławsko-Szczecińskiej. We wrześniu 1963 roku powrócił on do parafii w Torzymiu¹¹. W dniu 6 lipca 1960 r. ordynariusz diecezji bp Stefan mianował ks. Zilitynkiewicza proboszczem parafii w Lubinie, z jednoczesną obsługą parafii w Rudnej i Studzionkach. W maju 1963 r. został on przeniesiony na teren woj. rzeszowskiego i mianowany proboszczem we wsiach Hłomcza i Pielgrzymka. W czerwcu 1967 r. ponownie powrócił do Diecezji Wrocławsko-Szczecińskiej, a w maju 1968 r. został skierowany przez bp. Bazylego na stanowisko proboszcza do Torzymia. Ze względów zdrowotnych, 18 marca 1975 r. został przeniesiony w stan spoczynku¹².

Ks. Jerzy Zilitynkiewicz zmarł 15 września 1978 r. we Wrocławiu i tam też został pochowany¹³.

Fot. z archiwum Bazylego Spodarka. Ks. Jerzy Zilitynkiewicz z Włodzimierzem Oleśniewiczem, psalmistą Cerkwi w Studzionkach

Ks. Jan Rydzaj;

Proboszcz lubińskiej parafii od 21 kwietnia 1962 roku do 1973r.

Ks. Jan Rydzaj w latach 1962-1973 został mianowany proboszczem w Lubinie. Z dniem 12 maja 1973 r. przeszedł do pracy duszpasterskiej w Diecezji Warszawsko-Bielskiej¹⁴. Działalność ks. J. Rydzaja przyczyniła się do ustabilizowania życia religijnego w Lubinie. Na początku lat siedemdziesiątych parafia liczyła 123 wiernych (24 rodziny).

Ks. Jan Rydzaj wraz z Andrzejem Madzelanem, po sakramencie pierwszej spowiedzi, i jego dziadkami Eugenią i Semanem Madzelanem

Ks. mitrat prot. Michał Żuk

Proboszcz lubińskiej parafii od 27 maja 1973 r. do 12.01.2006r.

Ks. mitrat protojerej Michał Żuk urodził się 18 maja 1939 r. w Piorunce na Łemkowszczyźnie. Ojciec Jakub i matka Barbara wychowywali go w duchu rodzinnych tradycji i zasad wiary.

2-letni Michał z mamą Barbarą

Niedługo, bo już w 1947 roku, smak gorzkiej doli akcji „Wisła” skierował ich los do miejscowości Wilkocin w województwie lubuskim, gdzie mijały lata jego dzieciństwa. Po ukończeniu szkoły podstawowej w 1954 roku pragnął rozpocząć dalszą naukę. Pomyślnie zdał egzaminy do Szkoły Handlowej w Zielonej Górze, jednak okazało się, że szkoła nie gwarantuje mu miejsca w internacie. W związku z tym, ze względów finansowych, zmuszony był do zaniechania wybranej drogi. Wracając do domu pociągiem miał sen, którego przesłaniem była myśl: wielkie pragnienie wstąpienia do Seminarium Duchownego. Po niedługim czasie zrealizował swoje marzenie, zdał egzaminy i został przyjęty w poczet alumnów Prawosławnego Seminarium Duchownego w Warszawie.

Święcenia kapłańskie przyjął we wrocławskiej katedrze 21 września 1960 roku z rąk biskupa, późniejszego metropolity Stefana. Od 25 września 1960 roku objął funkcję proboszcza parafii prawosławnej w Zimnej Wodzie (powiat lubiński), która na zawsze pozostała bliska jego sercu. Jednocześnie pełnił funkcję proboszcza w sąsiedniej parafii w Michałowie. Jako osoba naznaczona pieczęcią duchownego prawosławnego zawsze starał się być w jak najbliższym kontakcie z wiernymi, na pierwszym miejscu stawiając wartości ewangeliczne i przynależność do wyznania. Był człowiekiem skromnym i zaangażowanym, wzorcem dla wiernych, wymagającym, ale też sam dawał wszystko, co mógł ofiarować drugiemu człowiekowi. „Wymagałem od swojej rodziny więcej niż od innych. A to dlatego, że żona i dzieci zawsze uczestniczyły w moim duszpasterzowaniu. Rodzina duchownego powinna być wzorem dla wiernych” – mawiał. Wkładając wiele pracy jako duszpasterz w kontakty międzyludzkie zdobył sobie wielkie zaufanie zamieszkałej tam ludności. Z jego wypowiedzi wynikało, że był bardzo mocno emocjonalnie związany z tym miejscem.

Decyzją metropolity Stefana, od 10 lutego 1967 roku objął stanowisko proboszcza parafii prawosławnej w Kalnikowie koło Przemyśla. Czas, w którym podjął duszpasterską działalność na tym terenie, był bardzo trudny i złożony z wielu względów. W roku 1973 zostaje przeniesiony z powrotem na ziemie odzyskane do miasta Lubina na Dolny Śląsk. To właśnie tu, w dniu 27 maja 1973 r., jako proboszcz parafii, odprawił swoją pierwszą Świętą Liturgię w Lubinie. Głównym zadaniem nowego proboszcza było stworzenie silnej i prężnie działającej parafii przy zaangażowaniu w ten proces miejscowej ludności prawosławnej. Od 1975 r. do 1989 r. ks. Michał Żuk przeprowadzał remonty i modernizacje zarówno cerkwi, jak i plebanii. W dniu święta parafialnego, w czerwcu 1989 r., odbyła się uroczystość poświęcenia odremontowanej i powiększonej Cerkwi, a Świętą Liturgię w asyście licznie zgromadzonego duchowieństwa i wiernych odprawił abp Jeremiasz. Wiele wysiłku ks. Michał Żuk wkładał w naukę religii wśród najmłodszego pokolenia parafian. Lekcje prowadził w pozaszkolnym punkcie katechetycznym – w pomieszczeniu plebanii i w mieszkaniu prywatnym w Trzmielowie. W przeciągu 32 lat pracy duszpasterskiej stworzył w Lubinie aktywnie działającą parafię, a jako katecheta otworzył drogę wiedzy religii prawosławnej kilku pokoleniom.

Ostatnie wspólne nabożeństwo odprawione w dniu 21.11.2006 r. liturgicznego wspomnienia świętego Arcystratega Michała przez duchownych lubińskiej cerkwi, proboszcza ks. mitrata Michała Żuka i ks. Bogdana Repełę. Wręczenie kwiatów proboszczowi przez społeczność parafialną z okazji imienin.

Z chwilą odejścia na zasłużoną emeryturę, z dniem 1 września 2004 r., miał coraz więcej zapału i chęci, aby aktywnie przeżyć czas wśród przyrody i ukochanej wody, nad którą tak dobrze odpoczywał. Często organizował kilkudniowe wyjazdy, aby potem znów z nowymi siłami zabrać się do pracy.

Wskutek choroby, która pojawiła się w maju 2005 r., coraz bardziej zaczął pogarszać się jego wzrok. Mając świadomość własnej choroby, wciąż jednak snuł plany. Marzył o wybudowaniu domu nad jeziorem koło Torzymia, aby tam wraz z rodziną spędzać wolny czas. Żył Cerkwią do końca swoich dni. W konfrontacji z otoczeniem nigdy nie ukrywał, że jest prawosławnym księdzem. Często inicjował zarówno modlitwę z chorymi, jak i sam o nią prosił. Ks. Michał Żuk, długoletni proboszcz parafii lubińskiej, zmarł po ciężkiej chorobie 12 stycznia 2006 roku. Nabożeństwo pogrzebowe wraz z przybyłym duchowieństwem celebrował Jego Ekscelencja Jeremiasz, Arcybiskup Wrocławsko-Szczeciński. W uroczystościach pogrzebowych uczestniczyło bardzo wiele osób znajomych, wiernych i przybyłych na nabożeństwo celem pożegnania się z duchownym, którego bardzo szanowali. Zgodnie z wolą śp. ks. Michała Żuka, ciało zostało złożone do grobu na cmentarzu w Zimnej Wodzie, miejscu jego pierwszej parafii, gdzie spoczął wśród swoich wiernych, wśród swego ukochanego łemkowskiego narodu. Nad grobem pożegnalne słowo wygłosił abp Jeremiasz. Niech obca ziemia będzie mu zawsze lekka, a pamięć na ziemi wieczna!

Ks. prot. Bogdan Repeła

Ks. Bogdan Repeła urodził się 6.08.1980 r. w miejscowości Szprotawa w województwie lubuskim. Jest synem Aleksandra i Emilii z domu Czuchraj. Rodzice od najmłodszych lat wychowywali syna w miłości do Boga i Cerkwi. Od najmłodszych lat, jak sam wspomina, był głęboko związany z życiem religijnym Cerkwi, uczęszczał do rodzimej parafii prawosławnej w Lesznie Górnym, w której został ochrzczony. Jego nauczycielem i opiekunem duchowym był proboszcz parafii w Lesznie Górnym ks. mitrat Igor Popowicz, do którego chętnie uczęszczał na zajęcia katechetyczne, brał także czynny udział w nabożeństwach cerkiewnych i interesował się życiem zarówno własnej wspólnoty parafialnej, jak i całego Kościoła prawosławnego. Już w wieku 13 lat zrodziło się w nim poczucie, a właściwie wewnętrzne przekonanie, przyjęcia sakramentu kapłaństwa. Wówczas jako młody człowiek nie wiedział, jak to się stanie, od czego zacząć, ale nie opuszczała go świadomość tego pragnienia. Wspominając pierwsze chwile w szkole średniej, ksiądz Bogdan opowiada, jak wychowawczyni klasy, zapoznając się z młodzieżą, pytała, jaki kierunek studiów chcieliby wybrać podopieczni szprotawskiego liceum, on bez wahania opowiedział o swoim pragnieniu wstąpienia do Prawosławnego Seminarium Duchownego w Warszawie.

Po ukończeniu szkoły średniej i pomyślnie zdanej maturze Bogdan Repeła wyjechał do Warszawy wstępując do Prawosławnego Seminarium Duchownego. Po pierwszym roku został wyświęcony na lektora, po kolejnych dwóch obronił pracę licencjacką pt. „Sytuacja Kościoła Prawosławnego w Polsce w latach 1944-1989 na Łemkowszczyźnie”. Kończąc naukę w seminarium postanowił kontynuować naukę w Chrześcijańskiej Akademii Teologicznej w Warszawie. Tutaj poszerzył i rozwinął zakres teologicznych wiadomości, kończąc studia obroną pracy magisterskiej. W okresie studiów aktywnie działał w środowiskach cerkiewnych i społecznych. Najbardziej udzielał się w Kole Teologów Prawosławnych, a także jako psalmista i dyrygent w parafii prawosławnej w Puławach. W 2003 roku został poproszony przez ówczesnego rektora CHAT, arcybiskupa Jeremiasza o pomoc jednej z parafii Dolnego Śląska w Diecezji Wrocławsko-Szczecińskiej. Został delegowany do prawosławnej parafii w Lubinie celem objęcia opieką zajęć katechezy dla tamtejszej młodzieży z uwagi na pogarszający się stan zdrowia proboszcza parafii ks. Michała Żuka i przejścia duchownego na emeryturę. Z dniem 1 września 2004 r. ks. Bogdan podjął pracę na stanowisku nauczyciela religii prawosławnej w Międzyszkolnym Punkcie Katechetycznym w Lubinie obejmując opieką katechetyczną prawosławne dzieci i młodzież lubińskiej parafii. W niedługim czasie nawiązał dobrą i owocną współpracę z proboszczem parafii, a także swymi podopiecznymi, uczniami i ich rodzicami. Wzajemna współpraca w parafii poszerza się w widoczny sposób, wzrasta tym samym aktywność życia parafialnego.

W październiku 2004 r. wstąpił w związek małżeński z Agnieszką Paczkowską. Dnia 5 grudnia 2004 r. w katedralnej cerkwi Narodzenia Przenajświętszej Bogarodzicy ordynariusz Diecezji Wrocławsko-Szczecińskiej arcybiskup Jeremiasz udzielił mu święceń diakońskich, a 26 grudnia święceń kapłańskich ks. Bogdanowi Repele delegując go do pracy duszpasterskiej w Parafii Prawosławnej Świętej Trójcy w Lubinie. Współpraca między młodym wikariuszem a proboszczem ks. Michałem Żukiem układała się wzorowo. Wspólnie realizowali życie duszpasterskie parafii, budując najlepsze relacje duchowej więzi kapłańskiej. Kiedy wydawało się, że wspólnota parafialna tętni życiem, doszło do nieoczekiwanego zwrotu. Parafianie dowiedzieli się o ciężkiej chorobie ks. Michała Żuka. W tej sytuacji młodszy duchowny nie odstępował proboszcza na krok, starając się go wspierać w trudnych chwilach. Niestety, z czasem choroba okazała się silniejsza od wysiłków i starań uczynionych przez wielu dobrych ludzi. W lubińskim hospicjum w obecności swego przyjaciela ks. Bogdana Repeły dnia 12 stycznia 2006r. w późnych godzinach wieczornych odszedł do życia wiecznego proboszcz lubińskiej cerkwi, kapłan lubiany i ceniony przez wiernych, ks. mitrat Michał Żuk. Uroczystościom pogrzebowym przewodniczył ordynariusz Diecezji Wrocławsko-Szczecińskiej, Jego Ekscelencja Najprzewielebniejszy Jeremiasz wraz z całym duchowieństwem, parafianami i licznie zebranymi przyjaciółmi zmarłego i wierni Cerkwi prawosławnej.

Z dniem 30 stycznia 2006 r. dekretem Jego Ekscelencji, Jeremiasza, arcybiskupa wrocławsko-szczecińskiego, proboszczem Parafii Prawosławnej Świętej Trójcy w Lubinie został mianowany ks. Bogdan Repeła. Posługę duszpasterską na tym stanowisku duchowny pełnił w Parafii Prawosławnej Świętej Trójcy w Lubinie do dnia dzisiejszego, starając się jak najlepiej służyć Cerkwi. Rozwija on życie religijne parafii, szczególną troską otaczając dzieci i młodzież, wpierając starsze pokolenie, aktywnie biorąc udział w wydarzeniach parafialnych i społecznych w Lubinie, ucząc i wychowując wiernych, tak jak nakazuje wiara Ojców i nauka Świętej Wiary Prawosławnej oraz Tradycji Cerkwi.

Czytaj o Duchowieństwie Parafii Św. Trójcy w Lubinie ►