– ks. prot. Michał Rydzanicz (od 1956 r. do 1960 r.)

Biogram ks. Prot. Michała Rydzanicza ( 21.11.1908r. – 28.08.1991r.)

Urodził się na Łemkowszczyźnie w Banicy k. Grybowa na świętego Michała w głęboko religijnej rodzinie. Ojciec Justyn po ukończeniu unickiej szkoły psalmistów w Przemyślu był psalmistą w cerkwi śww. Kosmy i Damiana w Banicy. Wyniesioną ze szkoły wiedzę przekazał jedynemu synowi. Matka, Anna z Adamowiczów wywodząca się z jednego z najstarszych banickich rodów wychowywała trójkę dzieci: Stefanię, Michała i Julię. W 1928 roku, rok po śmierci o. Michała Fecicy, wraz z większością mieszkańców wsi, Rydzaniczowie powracają do prawosławia ( spośród dziewięćdziesięciu sześciu rodzin przy grekokatolicyzmie pozostaje dwadzieścia pięć ) angażując w tworzenie nowo powstałej parafii i budowę świątyni. W 1932 roku, już w wybudowanej rok wcześniej cerkwi, przyszły duchowny poślubia siostrę swego najbliższego kolegi Wasyla Koropczaka – Teklę. 7 czerwca 1947 roku akcja „Wisła” obejmuje Banicę. Rydzaniczowie wraz z pięciorgiem dzieci zostają osiedleni w powiecie Środa Śląska we wsi Chomiąża, w budynku o bardzo złym stanie technicznym. W marcu 1948 roku rodzinę dotyka kolejna tragedia, niespodziewanie umiera im niespełna trzynastoletnia córka Irena. Podczas wysiedlenia wraz z o. Biegunem Michał Rydzanicz zajmuje się ratowaniem mienia cerkiewnego. 10 kwietnia 1949 roku w pobliskim Wilczkowie w poewangelickim kościele o. Biegun odprawia pierwsze nabożeństwo. Powstaje nowa parafia. Jednak większości wiernych sprawia kłopot ponad czterokilometrowy dojazd ze stacji w Malczycach. Dzięki staraniom o. Bieguna w 1950 roku w Malczycach parafia otrzymuje poewangelicki kościół z 1901 roku, zaprojektowany przez jednego z najlepszych architektów niemieckich Hansa Poelziga.

Tymczasem pełni on funkcję psalmisty, ale też wobec braków kadrowych wśród duchowieństwa PAKP dokształca się. 12 lutego 1950 roku z rak biskupa łódzkiego Jerzego otrzymuje święcenia diakońskie, wcześniej zdając egzamin przed Konsystorzem Biskupim. W 1952 roku o. Michał zostawia otrzymany przez władze osiedleńcze budynek, aby zamieszkać na plebanii w Malczycach w celu, wobec nieobecnego na stałe proboszcza, doglądania plebanii i cerkwi. W 1951 roku wraz z o. Biegunem z Kulna w powiecie Biłgoraj przywożą ikonostas i wyposażenie cerkwi. We własnym zakresie wykonuje niezbędne remonty, łącznie z adaptacją pierwszego piętra plebanii, gdzie rodzina przenosi się wkrótce, aby na parterze mógł zamieszkać proboszcz. 15 lipca 1956 roku we Wrocławiu z rąk biskupa Stefana otrzymuje święcenia kapłańskie. Na Dolnym Śląsku był proboszczem w cerkwiach w Lubinie, Rudnej, Studzionkach (Stodołowice). Dekretem metropolity Makarego z dnia 5 września 1958 roku zostaje delegowany do parafii Wysowa, gdzie wśród powracających po akcji Wisła Łemków odradzała się parafia. Był też pierwszym duchownym, który odprawił po 1947 roku nabożeństwo w zrujnowanej kaplicy na Św. Górze Jawor. Odprawiał również w cerkwiach w Hańczowej, Kunkowej, Blechnarce, Leszczynach, Bartnem a także ogarniętych konfliktem Polanach. W latach 1960-61 był proboszczem w Kalnikowie koło Przemyśla. Niełatwe to były czasy, wymagające zarówno od duchownych, jak i wiernych wielkiej odwagi w zachowaniu i krzewieniu własnej tożsamości religijnej i narodowej. Był człowiekiem niezwykle skromnym, wręcz nonkonformistą, który przeważnie w trudnych warunkach bytowych, zwłaszcza po 1958 roku, pełnił swą posługę. Często mieszkał „kątem u ludzi” i pieszo przemierzał wiele kilometrów, z utensyliami w walizce, aby móc odprawić liturgię. Miał ciepły, liryczny głos, dzięki czemu szybko zjednywał sobie wiernych. Od końca lat 60. odprawiał w parafiach dzisiejszego dekanatu przemyskiego: Hłomczy, Dziurdziowie, Kłokowicach, Młodowicach i Zapałowie. W 1982 roku powrócił do Malczyc, ponieważ opieki wymagała chora matuszka. Co tydzień dojeżdżał na nabożeństwa do Kożuchowa i Lipin. Oficjalnie 1 lipca 1983 roku przeszedł na emeryturę, ale na prośbę J.E. arcybiskupa Jeremiasza do roku 1987 był proboszczem w obydwu parafiach.
Zmarł po krótkiej chorobie 28 sierpnia 1991 roku we wrocławskim szpitalu w dzień Zaśnięcia Najświętszej Bogarodzicy. Uroczystościom pogrzebowym 31 sierpnia w cerkwi w Malczycach przewodniczył arcybiskup Jeremiasz w asyście kilku duchownych oraz chóru parafii z Legnicy kierowanego przez Adama Barnę. O. Michał Rydzanicz spoczął jako pierwszy duchowny prawosławny na miejscowym cmentarzu komunalnym w kwaterze prawosławnej. Podczas uroczystości pogrzebowych młodsi koledzy żegnali go słowami: „Żyłeś jak Apostoł, na Łemkowszczyźnie skromnie, przez góry niosąc Słowo Boże”.
W ciągu pracy duszpasterskiej został nagrodzony :
1. Kamiławką 21.03.1969r. przez metropolitę Stefana.
2. Złotym Krzyżem napiersnym – 17.04.1978r. przez metropolitę Bazylego
3. godnością protojereja

Autor tekstu : Syn – Oleg Rydzanicz

Lubin, 29.11.2007r.

image_pdfimage_print
Shopping cart0
Brak produktów w koszyku!
Continue shopping
0